Rozdział I

Usłyszałam cichy skrzyp drzwi a po chwili ochrypnięty głos mojej starszej siostry,który spowodował u mnie gęsią skórkę,która rozniosła się po całym ciele.
-Śpisz?-uniosiosłam delikatnie twarz ku górze i lekko uniosłam kąciki ust,co spowodowało u brunetki szeroki uśmiech.Jak ja uwielbiam jak ona się uśmiecha!
-Jak widać nie.-odpowiedziałam szeptem,przetarłam lekko mokry policzek i mozolnie podniosłam się z dużego śnieżnobiałego łóżka.
-Wiesz...dzwoniła do mnie Ciotka i poprosiła mnie abym...-zaczęła powoli,co chwila łapiąc głęboki oddech.Zerknęłam na nią podejrzliwie,nie wiedząc co ma mi do przekazania.Spokojnie,przecież ja nie gryze!
-Chciała abym na trochę przygarnęła do siebie Eleanor.Rivian wiem,że jej nie lubisz,ale przecież jakoś się dogadacie.-wypuściła ciężko powietrze z ust i zaczęła dokładnie lustrować moją twarz,która w tym momencie była...Obojętna?Po niezręcznej ciszy,która panowała w pokoju w końcu zabrałam głos.
-Masz rację jakoś się z nią dogadam.-zacisnęłam mocno wnętrze policzka i pondniosłam wzrok na moją siostrę która w tym momencie mrugnęła energicznie lewym okiem w moją stronę i opuściła mój pokój,szmerając ciche 'dobranoc'.
Jak pewnie się domyślacie nie przepadam za Eleanor,dlaczego?To pusta laska,która nie wie ile jest 2+2,a 10x10 to jest dla niej istna filozofia.Fakt może i jest ładna,zgrabna i ubiera się w najdroższych sklepach,ale uroda to nie wszystko!
To jest dom Nathalie i Roberta,więc w tym przypadku mam mało do powiedzenia.Rivian wierze,że dasz radę!

Położyłyłam zagrzane mleko z czekoladowymi płatkami w niebieskiej miseczce na stole a koło niej pomarańczowy soczek,który jest ulubionym smakiem Lary.
-Śniadanie!-krzyknęłam głośno spoglądając na duży salon w którym po chwili pojawiła się Lara,uśmiechnęłam się szeroko i wzięłam dziewczynkę na ręce,posadziłam ją energicznie na krzesełko i delikatnie ucałowałam jej główkę.
-Smacznego!-powiedziałam wesoło,łapiąc żółtą ścierkę do ręki,którą szybko zaczęłam ścierać brudny blat w kuchni.
-Pyszne.-usłyszałam cichy pomruk dziewczynki która co chwila zerkała na mnie swoimi zielonymi oczami,które były równie piękne jak oczy Harry'ego.Tak bardzo przypominała mi mojego Hazzę...
Otarłam lekko zmęczone oczy w których zaczęły zbierać się łzy  i usiadłam obok Lary,która zajadała się śniadaniem.
-Mamo...kiedy w końcu przyjdzie tata?-dziewczynka odłożyła łyżeczkę do miski,oblizała językiem górną wargę i spojrzała się w moją stronę.Zacisnęłam mocno palce na mojej białej koszulce i z trudem spojrzałam na córkę,która patrzała na mnie z zaciekawieniem.
-Lara,rozmawiałyśmy już o tym.-powiedziałam niemal niesłyszalnie,gładząc głowę dziewczynki.-tata jest daleko i nie wróci...
-Czyli mnie nie kocha?-zeszła z trudem z  krzesła stąpając małymi nóżkami w moją stronę.
-Tata zawsze będzie Cię kochał.-powiedziałam cicho biorąc dziewczynkę na kolana,poczułam na policzkach jej małe i delikatnie dłonie,z których płynęło niesmamowite ciepło.
Z każdym dniem jest mi co raz trudniej,chociaż minęły cztery lata,to nadal mam cichą nadzieję,że kiedyś spotkam Harry'ego,że Lara w końcu pozna swojego tatę.Jednak i z każdym dniem ta nadzieja wygasa,z każdym dniem staje się to coraz bardziej niemożliwe,niemożliwe...

---------

Witajcie w nowym rozdziale!

Od razu przepraszam,że taki krótki,ale muszę się rozpisać.

Obiecuję,że dalsze będą o wiele dłuższe!:) 

Mam nadzieje,że zobaczę na dole pare komentarzy,które są dla mnie bardzo ważne!

Do zobaczenia;*